MNIEJSZE ZŁO ( Recenzja )

Autor: Lesley Pearce
data wydania: 2006 (data przybliżona)
liczba stron: 479
wydawnictwo: Vizja Press&It

Zanim zaczęłam czytać "Mniejsze zło" tradycyjnie przejrzałam kilka recenzji. Wiem, że czasami może zdarzyć się tak, że będą one mylące. Każdy ma też inny gust literacki. Najlepszym wyjściem w takiej sytuacji jest samemu przekonać się jak to z daną książką jest naprawdę. Trudno mi było porównać tę powieść z innymi z pod pióra Lesley Pearce bo jeszcze żadnej nie czytałam. Jeśli chodzi o wydawnictwo również to był mój debiut. 

Czytanie książki było dla mnie dużą przyjemnością, chociaż nie brakowało w niej wątków trudnych, nad którymi warto na chwilkę się zatrzymać. 

Podzielić można ją na dwie części. W pierwszej pojawia się wątek obyczajowy. Felicity, młoda, piękna, wykształcona kobieta pochodząca z dobrego domu zakochuje się bez pamięci w mężczyźnie z niższych sfer. Dan, przystojny, z wykształcenia robotnik, chłopak po przejściach . Swoje dzieciństwo spędził w sierocińcu. Ich uczucie, którym zostali obdarowani jest wyjątkowe, nie widzą nic innego oprócz siebie. Takie niespodziewane ukłucie strzałą amora jest czymś wręcz bajkowym. Niestety za sprawą jednej osoby, bajka nie trwa długo. Tą osoba jest matka kobiety. Mimo tego, że jej mała córeczka jest już dorosłą kobieta na każdym kroku wytyka jej jaka to była brzydka w dzieciństwie, a do tego dość niesforną. Kobieca intuicja jej nie zawodzi, w takcie rodzinnego spotkania na którym postanawia przedstawić ukochanego dochodzi do ostrej wymiany zdań. Niestety jej rodzicielka nie potrafi zaakceptować mężczyzny. Pragnie dla swoje córki, kogoś kto zapewni jej godne życie, na poziomie.
Zdenerwowana kobieta postanawia opuścić swój dom i w ukryciu, bez wiedzy najbliższych wychodzi za mąż za Dana. Wynajmują razem mieszkanie, czują się ze sobą bardzo szczęśliwie. Dzień za dniem upływa im sielankowo. Niestety nadciągają czarne chmury, a dokładniej śnieżyca. I właśnie zmiana pogody powoduje t przerwę na budowie na której pracuje mężczyzna....,a co za tym idzie pojawiają się pierwsze problemy...

Jak już wspomniałam wcześniej, w powieści można zauważyć dwa gatunki literackie. W drugiej jej części zahaczamy o wątek kryminalny.
Młode małżeństwo postanawia przeprowadzić się do Londynu. Wierzą, że w nowym miejscu zaczną wszystko od nowa. Tak się składa, że ich mieszkanie znajduje się w dzielnicy o niezbyt dobrej reputacji. Głównym tego powodem jest pewna rodzina, która zamieszkuje jeden z domów. To w nim dzieją się nie wyobrażalne rzeczy dla normalnego, zwykłego człowieka. Najgorsze w tym jest to, że świadkami tego wszystkiego są dzieci. Takim punktem kulminacyjnym w całej tej historii jest wiadomość o zamordowaniu właśnie w tym domu jednej z córek. Osobą, która odnalazła ciało dziewczynki była Felicity. To co zobaczyła w środku po prostu zmroziło ją od środka. Dziewczynka była w strasznym stanie, nie wykluczone że została zgwałcona. I tutaj pada pytanie, przez kogo. Kto mógł dopuścić się tak makabrycznego czynu na tak małym dziecku.
W tym momencie warto zaznaczyć, że Felicity i Dan po przeprowadzce, poznali swoich sąsiadów. Polubili się. Kobieta bardzo szybko zawiera kontakty z nowo poznanymi ludźmi, lubi wszystko wiedzieć. Jest dość dociekliwą osoba. Może za szybko im wszystkim zaufała, przecież zna ich dopiero od kilku dni...

Książkę czyta się bardzo szybko. Akcja zmienia się w niej z godziny na godzinę. Nie będziesz chciała się oderwać od tej powieści, wsiąkniesz w nią na całe godziny, na jeden dzień, wieczór albo noc...:-). Osobiście byłam bardzo ciekawa jaki finał będzie miała cała ta historia. Nie brakuje w niej również tematów o których trudno rozmawiać, a co dopiero pisać. Przemoc w rodzinie, gwałty. Dla mnie były to fragmenty bardzo wstrząsające.
Jeśli chodzi o bohaterów, byli dość charakterystyczni. Może nie wszystkich od razu polubiłam, ale starałam się poznać każdego z nich jak najlepiej. Postać Felicity może troszkę denerwować. Jest to kobieta, której w życiu niczego nie brakowało. Wszystko miała zrobione, ugotowane, uprane. Nie musiała niczym się przejmować. Aż tu nagle jej życie zmienia się diametralnie, ale taką podjęła decyzję. Jej zachowanie w pewnych momentach doprowadzało mnie do szewskiej pasji. Jak można być tak egoistycznym, ale na szczęście szybko dochodziła do wniosku, że jeśli będzie tak postępować w dalszym ciągu może to poskutkować odejściem ukochanego.
W bardzo ciekawy sposób została przedstawiona sąsiedzka brać. Począwszy od sąsiadów płci męskiej po sąsiadki. Wgłębiając się w treść książki poznajemy również ich losy. Dzielą się swoimi wspomnieniami, opowiadają własne życiowe historie.
Styl w jaki została napisana ta książka jest dobry, chociaż znaleźć można małe niedociągnięcia. Pojawiają się również małe błędy, ale to już chyba nie jest wina pisarki.

"Mniejsze zło", dlaczego akurat taki tytuł...odpowiedź na to pytanie znajdziecie w treści książki.

POLECAM
MOJA OCENA 7/10

KOLACJA Z ANNĄ KARENINĄ ( Recenzja )

Autor: Gloria Goldreich
data wydania: 2008 (data przybliżona)
liczba stron: 336
wydawnictwo: Świat Książki 

Jak napisać książkę o książkach? Zapewne nie jest to łatwe zadanie, ale zarazem temat bardzo ciekawy. Z tą tematyką walczył już Carlos R. Zafon pisząc swój "Cień wiatru". Wyszło mu to genialnie, chociaż troszkę sobie ułatwił bo pisał tylko o jednej. Gloria Goldreich tworząc "Kolację z Anną Kareniną" postanowiła pomnożyć wątek książkowy. Moim zdaniem wyszło jej to, jakby to ująć w jednym słowie: sympatycznie. :-)

Trish to młoda pani psycholog. Jej praca polega na ratowaniu i "naprawianiu" ludzkich dusz. Ala czasami zdarza się tak, że nawet szewc bez butów chodzi. Dlaczego zastosowałam to stwierdzenie, ponieważ ona sama zmaga się ze swoimi osobistymi rozterkami. Wydaje mi się, że każdy miałby problem z wybaczeniem zdrady, której dopuściłaby się bliska naszemu sercu osoba. Jest troskliwą i kochającą matką kilkuletniej dziewczynki. Któregoś dnia dochodzi do wniosku, że jej życie nie do końca ją satysfakcjonuje. Brakuje w nim iskry, która rozpaliłaby w jej sercu ogień.
Jen posiada dusze artystki. Jest absolwentką szkoły artystycznej, a jej specjalizacją jest grafika oraz projekty do różnego rodzaju kampanii reklamowych. Uczuciowo związana jest z chłopakiem, dla którego sztuka również jest sposobem na życie. Malowanie obrazów pochłania go bez reszty. Skutkuje to brakiem zainteresowania z jego strony wobec ukochanej. W związku z tym pojawiają się u kobiety wątpliwości co do sensu dalszego brnięcia w tego typu układ. Dochodzi do wniosku, że mężczyzna jeszcze nie jest emocjonalnie gotowy do poważnego związku.
Cynthia to wpływowa kobieta. Spełnia się zawodowo, ma kochającego męża który odnosi sukcesy w branży filmowej. Mieszka w pięknie zaprojektowanych wnętrzach własnego domu. Jest wspaniałą matką dwóch przesłodkich dziewczynek. Można powiedzieć, że niczego jej nie brakuje. Nie zauważa, że pozostała piątka przyjaciółek lekko jej zazdrości takiego szczęśliwego i ustabilizowanego życia.
Codzienność u Elizabeth można powiedzieć, że do tej kolorowej nie należy. Jej jedyne dziecko cierpi na autyzm. Osoby, które zmagają się z tego typu chorobą potrzebują całodobowej opieki. Bez wsparcia najbliższych trudno jest samemu sprostać takiemu zadaniu. Niestety mąż Elizabeth, krótko mówiąc nie obdarowuje kobiety tym wsparciem i otuchą. Wręcz odwrotnie. Traktuje ją egoistycznie, co najgorsze w taki sam sposób traktuje  własne dziecko.
Warto również wspomnieć, że Elizabeth i Jen łączą więzy rodzinne. Są siostrami. Tak się składa, że ich siostrzane relacje nie należą do najlepszych, ale starają się w jak najlepszy sposób je podreperować. W chwil obecnej swoją uwagę skupiły nad stanem zdrowia ich matki.
Donna to kobieta, która cieszy się dużym zainteresowaniem płci przeciwnej. Sama spotyka się jednocześnie z dwoma mężczyznami. Nie planuje związać się z którymś z nich na poważnie. Na chwilę obecną nie ma ustalonego planu na przyszłość.
Rina to samotna matka. Nie jest łatwo wychowywać samemu dziecko. Na takiej ścieżce życiowej można natrafić na wiele przeszkód. Jedną z nich jest brak unormowanej sytuacji finansowej. Z tej racji kobieta stara się jak najlepiej wykorzystywać posiadające środki. Czasami jej zachowanie powoduje wśród przyjaciółek lekką konsternację.

"Ich klub był niezwykły, ponieważ one były niezwykłymi czytelniczkami..." (cyt: str.54).

Sześć przyjaciółek, które obdarzyły książki wyjątkowym uczuciem. I właśnie to uczucie sprawiło, że postanowiły stworzyć swój "babski" klub miłośniczek literatury. Z czasem klub stał się dla nich czymś bardzo ważnym...

"Literatura stanowiła ich pasję, każda książka, o jakiej dyskutowały, stawała się wyzwaniem dla serca i umysłu, każde spotkanie zamieniało się w festiwal pomysłów..." (cyt: str. 54).

Na co dzień walczą z wadami otaczającego ich świata. Każda z kobiet stanęła na przeciw problemom różnego kalibru. Ale jest coś, co ich łączy, a mianowicie pasja do literatury. To w niej odnalazły lek na duchowe bolączki. Spotykają się w swoim sześcioosobowym gronie, wcześniej ustalając u której z kolei odbędzie się tzw. kolacja z książką. W trakcie takiej kolacji poddają analizie wybrany tytuł. Książka zostaje szczegółowo omówiona. Do woli mogą  wysuwać własne wnioski na jej temat. Czasami zdarzało się, że taka dyskusja miała bardzo emocjonujący przebieg. Analizując daną książkę w łatwy sposób utożsamiały się problemami w niej poruszonymi.
Czytanie książek jest dla nich jak terapia, przenoszą się w inny świat. Przy okazji poznają się na nowo. Wspólnie starają się sprostać swoim życiowym zakrętom, wspierają się nawzajem w tych najtrudniejszych chwilach. Tak się składa, że z każdą nowo przeczytaną książką ich życie przechodzi metamorfozę. Nagle zaczyna  obfitować w różnego typu zaskoczenia, których w ogóle się nie spodziewały.

W książce znajdziemy kilka tytułów fantastycznych książek, ale nie będę ich podawać w swojej recenzji...Niech będzie to zachęta, żeby sięgnąć po tę książkę bo naprawdę warto :-)

POLECAM
MOJA OCENA 8/10

EMMA I JA ( Recenzja )

Autor: Elizabeth Flock
data wydania: 24 marca 2006
liczba stron: 384
wydawnictwo: Arlekin-Wydaw. Harlequin Enterprises

Na książkę trafiłam przypadkowo w trakcie jednej z wizyt w bibliotece. Po samym jej opisie  już wiedziałam, że  nie będzie to łatwa lektura. Do tego przyciągające spojrzenie dziecka na okładce, wręcz przeszywające na wskroś przeszłego czytelnika. 

"Emma i Ja" autorstwa Elizabeth Flock to książka, w której poruszony jest trudny temat przemocy w rodzinie. Można powiedzieć, że przemocy najgorszej z możliwych, bo dotyka nie tylko dorosłego człowieka, ale także dzieci. 

Rolę narratora w powieści pełni ośmioletnia Caroline. To właśnie ona przedstawia całą historię, na swój własny dziecięcy sposób. 

Carrie i jej młodsza siostra Emma to urocze, małe dziewczynki. Łączy je wyjątkowa siostrzana miłość. W tak młodym wieku przeszły już bardzo wiele. Ogromnym wstrząsem była dla nich śmierć ojca w ich własnym domu. Wraz z matką mieszkają w malutkim miasteczku położonym w Karolinie Północnej. Ich sytuacja staje się bardzo trudna, brak pieniędzy sprawia, że kobieta postanawia wyjść za mąż za Richarda. Była to decyzja popełniona w otoczce olbrzymiego aktu desperacji. Niestety jej małżeńskie pożycie nie należy do usłanych różami. Mężczyzna nadużywa alkoholu, co powoduje w nim wzrost męskiego ego. Będąc w stanie upojenia znęca się nad swoją żoną, oraz nad dziewczynkami. Jest to znęcanie nie tylko psychiczne, ale również fizyczne. Za pomocą swych pięści wprowadza nowe zasady w domu.
Starsza z sióstr ze wszystkich sił pragnie uratować Emmę spod rąk rodzinnego oprawcy. Najgorsze jest w tym to, że nie może liczyć na wsparcie i pomoc od swojej matki. Dla kobiety Richard jest ostatnią deską ratunku, pełni przecież funkcję jedynego żywiciela rodziny. W związku z tym najbliższą dla niej osobą staje się właśnie Emma. Spędzają ze sobą każdą wolną chwilę, nie zawsze w sposób lekko mówiąc poprawny. Często wpadają w tarapaty, co również powoduje złość u Richarda. Ale przecież to są jeszcze dzieci...

Pewnego dnia dowiadują się, że ich "nowy" tata dostał pracę, i właśnie z tego powodu zmienić dotychczasowe miejsce zamieszkania. Niestety przeprowadzka, nie powoduje zmian w zachowaniu ich ojczyma, a co najgorsze u ich matki. W dalszym ciągu dziewczynki tęsknią za matczynym uczuciem, brakuje im zwykłego uścisku matczynych dłoni, miłego słowa. Na szczęście wykorzystują swój dziecięcy spryt, wiedzą kiedy i jak unikać Richarda, żeby go dodatkowo sobą nie denerwować. Ale czy na dłuższą metę tak się da....
Ze wszystkich sił próbują żyć i funkcjonować normalnie. Chodzą do szkoły. Bawią się z nowo poznanymi przyjaciółmi i to nie tylko w swoim wieku. Mam na myśli w tym momencie postać Pana Wilsona. To właśnie on uczył je strzelać...Czy ta nauka poszła w las, a może wręcz przeciwnie....Tego nie mogę zdradzić.

"Emma i ja" to książka wyjątkowa pod każdym względem. Momentami czytając zastanawiałam się czy czasami pisarka nie przechodziła takiego samego koszmaru jak siostry. Opisy tego co czynił Richard zostały napisane w bardzo realistyczny sposób. Od pierwszych stron książki wgłębiamy się w postać ośmiolatki. Jej dziecięce życie składa się z dwóch światów. Jeden wypełniony jest kolorami czerwieni i fioletu. Takie barwy pojawiają się na ciele bitego człowieka. Drugi zawiera wielobarwność, ale brak w nim wymienionych wcześniej kolorów. Dziewczynka uwielbia marzyć i fantazjować. Razem z Emmą mają swoje kryjówki i schrony. Nadają im bardzo wymyślne nazwy. Każda z nas będąc małą dziewczynką wyobrażała siebie, że jest księżniczką. Posiada wspaniałe stroje, ma zamek oraz przystojnego księcia u boku. Tak jest również z Carrie i jej siostrą.
Mimo tak trudnego dzieciństwa, wierzą że i dla nich kiedyś zaświecie słońce całą swą słoneczną mocą.

Powiem tak, nie jest to książka dla każdego. Trzeba mieć w sobie coś, co spowoduje że będziemy w stanie ją czytać. Ja, przyznam się robiłam krótkie pauzy. Jestem pewna jednego, tego że Carrie i Emma zostaną we mnie na długo. Niestety nie mogłam w żaden sposób im pomóc, ale taka sytuacja jak ta, która został opisana przez Elizabeth Flack może mieć miejsce za ścianą naszego mieszkania. I co wtedy robimy...Starajmy się pomóc za wszelką cenę. Przemoc w rodzinie jest czymś nie do pomyślenia, a gdy jeszcze jej ofiarami są dzieci....
Jeśli chodzi o zakończenie książki, nie spodziewałam się takiego zwrotu akcji. Całkowicie mnie zaskoczyło, co czyni książkę jeszcze ciekawszą.

POLECAM
9/10

WYWIAD Z PISARZEM :-)

źródło: facebook

Tym razem moją rozmówczynią była Pani Krystyna Mirek. Wspaniała pisarka, autorka fantastycznych książek. A zarazem skromna i przemiła kobieta. 

Przy pierwszym wywiadzie miałam tremę, a co teraz mam powiedzieć ? 

Byłam zaszczycona możliwością przeprowadzenia akurat z Panią Krystyną swojego pierwszego wywiadu z twórcą literatury.  

Półka z książką: Tradycyjnie, pierwsze pytanie jakie zadawane jest pisarzowi w trakcie wywiadu brzmi: Dlaczego akurat pisanie książek. No właśnie dlaczego, i czym tak naprawdę jest dla Pani pisanie?

Krystyna Mirek: Pisanie jest moim wielkim marzeniem, ratunkiem w trudnych chwilach, nadzieją, a ostatnio także zawodem, który wykonuję czynnie. 

PzK: Książki Pani autorstwa dotykają trudnych tematów: zdrada, cierpienie, samotność. Za pewne nie jest  łatwo o tym pisać, ale czyni to Pani w sposób bardzo delikatny. Chyba trzeba się z taką delikatnością i wyczuciem urodzić?

KM: Tego nie wiem. Dzielę się tylko swoim doświadczeniem. Problemy wciąż nas nękają, ale póki życia, póty nadziei. Wszystkiego nie można zmienić, ale można naprawdę wiele. Najważniejsze by się nie poddawać.

PzK: Kobiety, to właśnie one stają się w Pani książkach głównymi bohaterkami. Nasz psychika jest bardzo interesująca. Łatwiej jest przelewać na papier kobiecą osobowość niż męską?

KM: Kobiecą lepiej znam. Poza tym psychika kobiet jest tak skomplikowana i różnorodna, że materiału dla kolejnych powieści nie zabraknie nigdy. Ale mężczyźni też się pojawiają w fabule i odgrywają niebagatelną rolę. 

PzK: Grudzień już puka do naszych drzwi. W związku z tym częstym tematem naszych rozmów są Święta Bożego Narodzenia. Tematyka świąteczna pojawia się również w Pani najnowszej 

książce "Podarunek". Nikt w tym czasie nie powinien być sam. Niestety nie zawsze tak jest. Doświadcza tego jedna z głównych bohaterek. Chociaż ma swoją rodzinę, śle tajemniczą prośbę prosto do gwiazd. Każdy kto ujrzy spadającą gwiazdę wymawia jakieś swoje życzenie. Pani też takowe posiada?

KM: Tak, kilka razy, najczęściej bez wiary, że się uda. A jednak często życzenia się spełniały. Czasem dzięki ciężkiej pracy, czasem był to łut szczęścia, ale najczęściej połączenie jednego i drugiego. Myślę, że to jest klucz do spełnionych życzeń. Trzeba marzyć, snuć plany, prosić, ale nie czekać z założonymi rękami tylko zdecydowanie i odważnie wychodzić losowi naprzeciw. Wykonać konieczną pracę.

PzK: Wróćmy jeszcze na moment do "Podarunku". Sam tytuł książki prowokuje, żeby stworzyć z niej prezent świąteczny. O jakim książkowym prezencie od Św. Mikołaja marzy Krystyna Mirek?

KM: Tak naprawdę to w tym roku prozaicznie marzę o sokowirówce. A jeśli chodzi o książki, to ja swoją bibliotekę kompletuję już dwadzieścia lat. Większość ukochanych lektur, a wbrew pozorom nie ma ich tak dużo, mam już na swoich półkach. Ale chciałabym chociaż raz wejść do księgarni i kupić sobie książki, które mnie ciekawią ( a tych jest wiele ) zupełnie nie licząc się z ceną. Chociaż, kto wie, może to już wtedy nie jest takie przyjemne.

PzK: Cicha 5. Z czym lub z kim kojarzy się Pani ten  adres?

KM: W tym momencie oczywiście najbardziej ze zbiorem świątecznych opowiadań, który właśnie ukazał się na rynku. To niezwykły projekt. Siedem mieszkań, siedem opowieści...W wigilijny wieczór można zajrzeć przez okna do mieszkań w starej kamienicy i poznać losy wielu osób. Szczypta humoru, sporo wzruszeń...Polecam do przeczytania pod choinką. 

PzK: Ma Pani bardzo dobry kontakt z czytelnikami za pomocą swojej strony internetowej i konta na jednym z portali społecznościowych. Co czuje pisarz gdy czyta tak pochlebne komentarze na temat własnych książek?

KM: Te komentarze są bardzo ważne. Dla mnie pisanie powieści jest jak rozmowa z przyjaciółką. Opowiadam historię, dzielę się swoimi spostrzeżeniami na temat życia, miłości, szczęścia i najbardziej się cieszę, kiedy usłyszę odpowiedź. W jaki sposób książka została odebrana, co się podobało bardziej, co mniej. To niezwykłe przeżycie. 

PzK: Mieszka Pani w przepięknym zakątku naszego kraju. Więc taka otoczka na pewno sprzyja tworzeniu nowych książek? 

KM: Pewnie sprzyja. Zawsze lubiłam mieszkać na wsi, więc po paru latach pobytu w mieście wróciłam do swojego naturalnego środowiska. Ale pisanie ma nie tylko tę romantyczną stronę, jak natchnienie, piękne otoczenie, inspiracje. To też żmudny rzemieślniczy trud, niezależny od otoczenia, ale od silnej woli i samodyscypliny. 

PzK: My tu gadu-gadu o pisaniu, a co lubi czytać Krystyna Mirek?

KM: Lubię czytać dużo. Czasem tzw. literaturę wysoką: np. Myśliwskiego, Kapuścińskiego, czasem poezję, ale jestem też wielką fanką powieści obyczajowej, dlatego też taki gatunek uprawiam. Oprócz tego kolekcjonuję książki kucharskie i lubię też czytać różnego rodzaju poradniki.

PzK: Na zakończenie wywiadu chciałabym Pani zadać pytanie, które nie będzie dotyczyło książek, a filmu. Przypuśćmy, że dostała Pani propozycje przelania jednej z Pani książek na ekran. Którą chciałaby Pani zobaczyć na kinowym ekranie i dlaczego akurat ten tytuł?

KM: Myślę, że tę którą właśnie piszę. Planowane są co najmniej trzy części, więc materiału będzie sporo, a fabuła utrzymana jest w konwencji komedii romantycznej. Kto wie, co czas przyniesie.

Dziękuję za zaproszenie do rozmowy i pozdrawiam wszystkich Czytelników bloga :-)

zdj: internet

zdj: internet

A ja bardzo dziękuje Pani Krystynie za poświęcony dla mnie czas. 

W związku z wywiadem mogę zapowiedzieć, że na blogu w najbliższym czasie pojawi się konkurs z książką autorstwa Pani Krystyn Mirek. Już teraz wszystkich  zapraszam do wspólnej zabawy :-).

TANIEC SZCZĘŚLIWYCH CIENI ( Recenzja )

Autor: Alice Munro
data wydania: 24 stycznia 2013
liczba stron: 352
wydawnictwo: Wydawnictwo Literackie

Do książek autorstwa Pani Munro po prostu trzeba wracać. Przeczytanie jednej to zdecydowanie za mało, żeby dobrze zapoznać się z twórczością tej wybitnej kanadyjskiej pisarki. Ja osobiście pochłonęłam jak do tej pory dwie. Pochłonięcie, tak to jest bardzo dobre określenie w tej chwili. "Taniec szczęśliwych Cieni" jak się okazuje jest debiutem literackim Alice Munro. Osobiście życzę wszystkim twórcom literatury takich debiutów...

Książka złożona jest z 15 opowiadań. Wśród tej 15-stki nie ma takiego opowiadania, które zaliczyłabym do grupy tych słabszych.Wszystkie zasługują na najwyższą ocenę. Specjalne wyróżnienie moim zdaniem należy przyznać opowiadaniom: "Biuro", "Pocztówka" oraz "Dzień motyla".
Napisane zostały w taki sposób, jakby tworzyły wspólną całość. Tak naprawdę historie w nich opowiedziane nie mają ze sobą nic wspólnego, ale jednak czytelnik może zauważyć kilka szczegółów za pomocą których zostały sprytnie ze sobą połączone. Pisarka w fajny sposób wplotła w kilka opowiadać podobne wątki. Jednym z takich posunięć jest narracja w wykonaniu dziewczynki oraz młodej kobiety o imieniu Helen. Spotykamy się również z postacią ojca, który w dwóch opowiadaniach ma to samo imię i nazwisko-Ben Jordan. Prowadzenie lisiej farmy, dzierganie kocyków przez starsze kobiety, miasteczko Jubilee w którym dzieje się większość opisanych historii. Niby podobne wątki, ale i tak  nic do siebie nie pasuje. Powoduje to w głowie czytelnika spore zamieszanie. Można powiedzieć, że powstaje taki pozytywny kołowrotek...

Autorka oprowadza czytelnika po małych kanadyjskich miasteczkach. Spotykamy po drodze zwykłych ludzi, którzy borykają się z problemami życia codziennego, celebrują każdą radosną chwilę, by za moment podjąć decyzję, której nie są tak do końca pewni. Munro ukazuje nam dwa światy: kobiet, tych już dorosłych, dojrzałych jak i dopiero wkraczających w świat kobiecej dorosłości oraz nakreśla postacie mężczyzn. Przedstawia różnice, które występują między nimi. 

Jak już wspominałam w poprzednich dwóch recenzjach styl Pani Munro jest wyjątkowy. Jej opowiadania napisane są w sposób prosty, łatwy i wyrazisty. Każdy szczegół i detal jest dopracowany. Trzeba być naprawdę dobrym obserwatorem ludzi, oraz ich zachowań.

Nie jest to książka, którą się przeczyta i odkłada w zapomnienie, wręcz przeciwnie. Warto choć na chwilę zastanowić się nad sobą, przemyśleć swoje postępowanie. Czytając, momentami zatracałam się w hipnozie czytelniczej. Cały świat przestał wokół mnie istnieć. Byłam tylko ja i książka. 

Mogę powiedzieć , że jak do tej pory było to moje najlepsze spotkanie z opowiadaniami Pani Munro. 

POLECAM

MOJA OCENA 10/10

LISTOPADOWE CZYTANIE...

Był stosik październikowy, przyszła kolej na listopadowy...

Tym razem postanowiłam sięgnąć troszkę po klasykę literatury. Chyba książki pt." Przeminęło z Wiatrem" nie muszę reklamować, zaznaczę tylko, że filmu nie oglądałam i to chyba w moim przypadku lepiej bo wolę kolejność odwrotną: najpierw książka, potem film.
Twórczość Alice Munro już jest mi troszkę znana po przeczytaniu dwóch książek tej pisarki. Mogę powiedzieć, że ich czytanie było dla mnie ogromnym zaszczytem...

Mianowicie pozycja "Emma i ja " uwiodła mnie swym opisem...zapowiada się trudna historia...a ja uwielbiam takie książki z których można coś wyciągnąć na przyszłość...

FRANCUSKA OBERŻA ( Recenzja )

Autor: Julia Stagg
data wydania: 19 października 2011
liczba stron: 256
wydawnictwo: Świat Książki  












Francja to jedno z państw europejskich, posiada swój specyficzny klimat. Zachwyci każdego turystę, nawet tego najbardziej wybrzydzającego. Każdy znajdzie tutaj coś dla siebie. Chyba najbardziej znanym punktem turystycznym jest wieża Eiffla, a Paryż tytułowany jest jako jedna z europejskich stolic mody. Ojczyzna win oraz przepysznych serów w nocy tętni życiem. Natomiast osoby, które chcą zachwycić swoje oczy pięknymi krajobrazami wyruszają w kierunku francuskiej prowincji. Można tam odnaleźć ciszę i spokój. To oczywiście nie wszystkie zalety tego kraju. Oprócz rozrywek dla ciała można znaleźć również coś dla ducha. Mam tutaj na myśli fantastyczną kuchnię francuską. Uznawana jest za jedną z najlepszych na świecie. Bogata w potrawy których woń poruszy każdy otwór nosowy, a nasze kubki smakowe poczują się wprost niebiańsko. Ludność francuska traktuje ją wręcz jak swoją dumę narodową. I wcale im się nie dziwię. 

Dla odmiany Julia Stagg na kartach swej książki stara się ukazać czytelnikowi,  że kuchnia pochodząca rodem z Anglii również należy do tych godnych uwagi. Następuje, można powiedzieć taka kulinarna rywalizacja. 

Akcja książki toczy się wokół Lorny i Paula. Młode małżeństwo pod wpływem chwili, postanawia zostawić za sobą dotychczasowe życie i wyruszyć w podróż. Jako swój cel obierają Francję, a dokładnie urokliwe miasteczko Fogas. To właśnie, tam znajduje się opuszczona i zaniedbana oberża, którą postanawiają kupić. Niestety zachwyt nad budynkiem nie trwa długo, remont przysporzył im wiele problemów. Oliwy do ognia dolały niestety gminne władze. Mer Fogas za wszelką cenę chce się ich pozbyć. Co lub kto jest tego powodem,  nie będę zdradzała...:-).  

Na szczęście mieszkańcy miasteczka oraz sąsiedzi nie są w kierunku  nowych przybyszów już tak niechętni.

"Francuska oberża" urzekła mnie swą otoczką. Przy wydaniu książki warto zastanowić się nad doborem okładki bo to ona na samym początku przyciąga czytelnika. Jak dla mnie, miłym zaskoczeniem  są ukazane w niej postacie. Autorka nie skupiła się tylko na brytyjskim małżeństwie, ale również nakreśliła w ciekawy sposób pozostałych bohaterów. Historia młodej matki, która pragnie dla swej córki wszystkiego co najlepsze. Sama również marzy o szczęściu i miłości. Boryka się niestety z problemami finansowymi, ale jak to się mówi wiara czyni cuda. Na uwagę zasługuje również młody mężczyzna, który znalazł się w sidłach zawistnego mera. Głównym wątkiem jest oczywiście oberża, to w niej rozgrywają się najważniejsza wydarzenia. Bohaterowie fajnie wtapiają się w mury tego budynku. Jak w każdym małym miasteczku każdy ze sobą się zna. Trudno jest ukryć przed innymi jakąkolwiek tajemnicę czy sekret. Może nie należy to do zalet takich miasteczek, ale takie "podglądanie", które moim zdaniem w tej książce odbywa się dyskretnie można uznać za formę pomocy.  Cała miejscowa społeczność starała się pokrzyżować plany mera odnośnie zamknięcia oberży...Czy im się to udało...sprawdźcie sami :-)

Na okładce była wskazówka odnoście humoru zawartego w książce. Powiem tak, było go jak dla mnie w sam raz. Nie za dużo, nie za mało. Odpowiednia dawka żeby czytając poczuć się zrelaksowanym. Może nie jest to dzieło wysokich lotów, ale nie o to w tym wszystkim chodziło. Czytanie Francuskiej oberży miało spowodować u nas czystą przyjemność i odpoczynek po ciężkim dniu w pracy.

Niestety wydawca popełnił jeden błąd, ale za to bardzo ważny. Z tyłu książki jest krótka notatka zachęcająca czytelnika. Nie wiem czy nikt tego nie zauważył, trudno znaleźć konkretną odpowiedź. Dokładnie chodzi tutaj o imię głównego bohatera. Z notki wynika że był to Alex , a z treści książki , że miał na imię Paul. Ktoś tutaj chyba źle doczytał...Kolejnym niedociągnięciem, ale takim malutkim był brak opisów potraw, a szkoda...
Na tym kończą się moim zdaniem minusy. Książkę czyta się lekko. Urzekający jest klimat Fogas. Z chęcią wybrałabym się tam na krótki urlopik.

Zakończenie  tej historii może nie jest zaskakujące, ale czy do końca....

POLECAM
MOJA OCENA 8/10

FOTOGRAFUJĄC KSIĄŻKI...cz. II

Mamy początek listopada, za oknami fantastyczna pogoda. Nie można takiej aury zmarnować. Postanowiłam ponownie wyruszyć z moimi książkowymi modelkami w plener fotograficzny :-)

PIERWSZY WYWIAD :-)

Postanowiłam troszkę uatrakcyjnić Półkę z książką, wprowadzając wywiady z ciekawymi ludźmi, którzy kochają książki...Kochają je czytać jak i pisać...Wiem, że pierwsze kroki zawsze są trudne, ale mam nadzieję że podołam zadaniu i będzie to dla mnie czysta przyjemność. 

Pierwsza rozmowa, którą udało mi się przeprowadzić w sposób dość oryginalny. Mam nadzieję, że przypadnie Wam do gustu...Niby wywiad wirtualny, ale trema była. Bałam się jak zareaguje rozmówczyni na moje pytania...:-), ale na szczęście strach ma wielkie oczy. 

Ania Grzyb - to właśnie z nią miałam przyjemność porozmawiać przez łącze internetowe. Przesympatyczna kobieta, żona, mama trójki dzieci. Recenzentka, właścicielka fantastycznego bloga ( Pisaninka ) ... miłośniczka słowa pisanego :-).

Półka z książką: Czy założenie bloga to była w twoim przypadku przemyślana decyzja, czy po prostu pod wpływem chwili postanowiłaś utworzyć Pisaninkę?

Ania Grzyb: Blog zaczęłam pisać z całkiem prostego powodu. Nie miałam zwyczajnie do kogo buzi otworzyć, bo mąż pracował poza miejscem zamieszkania i widywaliśmy się głównie w weekendy. Byłam sama z rocznym i sześcioletnim dzieckiem i czułam się zwyczajnie samotna. Dlatego zaczęłam prowadzić blog i szukać znajomych w sieci. 

PzK: Pisaninka to blog stricte związany z literaturą i książkami. Blogów o takiej tematyce jest w sieci wiele. Co trzeba zrobić żeby wyróżnić się z tłumu?

AG: Pracować nad sobą. Rozwijać się. I czytać, bardzo dużo czytać, jak też pisać. Systematycznie. Konsekwentnie. I po prostu to kochać. 

PzK: Pamiętasz swoją pierwszą recenzję, którą opublikowałaś publicznie? 

AG: Nie, nie pamiętam. Było to na pewno jeszcze na starej Pisanince, tego jestem pewna. I na pewno teraz napisałabym tamtą opinię lepiej, ponieważ jak czytam pierwsze moje recenzje to łapię się za głowę i wstydzę się tego, że tak tragicznie pisałam. Zmienił się również mój gust jako czytelnika, kiedyś nie umiałam wprost mówić o tym, co jest słabe, dzisiaj już umiem.

PzK: Wiadomo, że prowadzenie bloga obojętnie o jakiej tematyce nie jest łatwe. Czasami może dopaść tzw. niemoc pisarska. Jak sobie z nią poradzić?

AG: Przeczekać. Zwyczajnie. Nie zmuszać się do czytania i nie pisać na siłę bo przyniesie to odwrotny skutek. Nie jesteśmy maszyną do produkowania opinii, a człowiekiem, któremu zdarza się popełniać błędy i który ma prawo do odpoczynku, nawet od tego, co uwielbia robić.

PzK: Czytasz wiele książek. Jedne są dziełami wybitnymi, drugie troszkę mniej. Ja poproszę Cię o wymienienie trzech tytułów, tych wybitnych, które zapadły Ci w pamięci. Uzasadnienie oczywiście 

mile widziane. 

AG: To oczywiście będą przede wszystkim książki z tematyki trudnej-II wojna światowa i ludzkie dramaty tego okresu szczególnie mnie poruszają. Wymienię trzy, które przychodzą mi do głowy w tej chwili, ale czy to są te naj...? Na pewno "Dziewczyna w czerwonym płaszczyku" Romy Ligockiej. I "Przewrotność dobra" Jolanty Kwiatkowskiej, w tej drugiej problem kompletnie inny, niezwiązany z wojną, ale powieść warta uwagi, jak rzadko która. I "Spotkałam Ludzi" Ruty Wermuth, znowu o II wojnie światowej. 

PzK: Recenzujesz również książki, których czytelnikami powinny być dzieci. Wiadomo, ze w dobie internetu nie jest łatwo zachęcić je do czytania. Czym się kierujesz przy wyborze danej książki...A może masz jakieś swoje sposoby aby zachęcić dzieciaczki do sięgnięcia po książkę?

AG: Mam, oczywiście, że mam, w końcu od ponad 12 lat jestem mamą, a moje najstarsze dziecko uwielbia literaturę. Jakie to sposoby? Najprostsze na świecie. Po prostu czytam moim dzieciom. Bawimy się czytając razem, pokazuję im, jak ciekawe przygody mogą ich spotkać na kartach tej czy innej powieści. Zuza, najmłodsza moja pociecha już teraz kocha książki, a ja jestem z tego dumna. Bardzo. Tylko, że dla moich dzieci książka nie jest niczym niezwykłym, wiedzą, że piszę o książkach, w naszym domu jest wszędzie pełno książek, więc każdy z nas czyta. I to nie tylko to, co mamy w domu, biegamy do biblioteki, zarówno szkolnej, jak i miejskiej. Jak dobieram dzieciom lektury? Zwyczajnie. Przeglądam ofertę wydawnictw i znajduję perełki, takie jak seria o II wojnie światowej wyd. Literatura na przykład. 

PzK: Przeglądając Pisaninkę natrafimy na recenzję książek autorstwa polskich jak i zagranicznych pisarzy. Jak sądzisz czy nasz rodzimy rynek literacki ma szansę dogonić tez spoza granic 

naszego kraju?

AG: Jeżeli uważniej przyjrzeć się moim recenzjom, czy też raczej wpisom na facebooku, można dostrzec, że wolę rodzimych autorów. To im pomagam w promocji, to z nimi przeprowadzam wywiady, uważam, że mamy znakomitych pisarzy, tylko niestety zbyt skromnych. Nie dogonimy nigdy rynków zagranicznych, bo u nas żałuje się środków na promocję. Niestety. 

Pzk: Podobno nie osądza się książek po okładce...Co sądzi na ten temat właścicielka Pisaninki? 

AG: Pierwsze, czym kieruję się przy wyborze książki jest...nazwisko autora. Zaraz po tym jest okładka. I opis książki. Czasem czytam fragment, a jeżeli otrzymuję propozycję napisania recenzji od nieznanej mi wcześniej pisarki, to pytam o czym jest dana powieść. Po kilku zdaniach pdf-u wiem, czy warto ją przeczytać, czy lepiej sobie odpuścić, choć doczytuję do końca. By mieć pełny obraz. Ale wracając do pytania. Dla mnie okładka ma znaczenie. 

PzK: A propos okładek, logo Pisaninki pojawiło się już na okładkach kilku książek. Czujesz dumę 

z tego powodu?

AG: Oczywiście, że tak. Dla osoby z małego miasteczka, która do tego, co osiągnęła doszła tylko i wyłącznie dzięki swojej ciężkiej pracy to zawsze ogromne wyróżnienie. Patronat objęłam nad jedenastoma już powieściami, na dziesięciu innych pojawiły się fragmenty moich opinii, ciągle się rozwijam i otrzymuję nowe propozycje i to za każdym razem cieszy mnie ogromnie. Mam też nadzieję, że pewnego dnia dostanę prawdziwą, płatną pracę w literkach, a to byłoby spełnienie moich  marzeń zawodowych. 

PzK: A co czuje bloger, który zostaje doceniony przez samego czytelnika. Mam tutaj na myśli nagrodę, którą otrzymał twój blog w ramach plebiscytu eBuki.

Nie wiem nawet, jak to ubrać w słowa. Jestem szczęśliwa, bardzo. Blogerzy książkowi zazwyczaj nie mają co marzyć o wielkich statystykach i sympatii prawdziwych czytelników. Obserwując inne blogi, widzę, że jeden bloger komentuje wpis drugiego i to tylko wtedy, gdy zaglądają na swoje blogi, Ty zaglądasz do kogoś, ktoś zagląda do Ciebie. Nie ma tam komentarzy prawdziwych czytelników, takich niezwiązanych z blogami. A u mnie są! Blogerzy zaglądają rzadko, bo i ja nie bywam na blogach. Zwyczajnie nie mam na to czasu, a komentowanie bez czytania wpisu uważam za bezsensowne. Mam wśród znajomych kilka osób, które prowadzą blog, ale więcej rozmawiam z nimi na facebooku. To mi wystarcza. A nagroda dodała mi skrzydeł i wiary w to, że moje wpisy są potrzebne. Mam najwspanialszych czytelników na świecie! I dziękuje im za każdy oddany na mnie głos! nawet dwa wiersze o mojej Pisanince już powstały. To Bardzo miłe.

Aniu, bardzo Ci dziękuję za poświęcony czas...

Zachęcam również wszystkich do odwiedzania i śledzenia bloga pod adresem: http://asymaka.blogspot.com/

Oraz facebookowego fan page'a pod adresem: https://www.facebook.com/pisaninkaasymaka?fref=ts

CZARODZIEJKA ( Recenzja )

Autor: Małgorzata Warda
data wydania: 2006 ( data przybliżona )
liczba stron: 270
wydawnictwo: Prószyński i S-ka

Mimo niezbyt pochlebnym recenzji na temat tej książki, postanowiłam i tak po nią sięgnąć. Chciałam na własnej skórze przekonać się co z nią jest nie tak...a może tak troszkę na wyrost została potraktowana i coś jednak jest w niej dobrego...

Głównymi bohaterkami książki są trzy młode kobiety, jednocześnie współlokatorki. Patrycja i Marta mieszkają i znają się już ze sobą bardzo długo. Połączyła je również miłość do sztuki, obie są absolwentkami Akademii Sztuk Pięknych. Pewnego dnia ich grono powiększa się za sprawą tajemniczej Heleny. Dziewczyny starają się, aby nowa współlokatorka czuła się wśród nich jak najlepiej. Niestety Helena traktuje ich starania bardzo obojętnie.
Moje uczucia kierowane w kierunku całej damskiej trójki są, szczerze powiem  niestabilne. Na początku książki wydawało mi się, że są to fajne babki. Troszkę zwariowane, po prostu da się je polubić. Ale niestety z biegiem kolejnych stron moje pozytywne odczucia gasły. Najbardziej irytowała mnie Helena i jej stosunek do pozostałej dwójki. Traktowała dziewczyny w sposób bardzo arogancki. Zdolna do czynu, który może spowodować ból u człowieka, szczególnie ten psychiczny. Z treść książki wynika, że w życiu przeszła wiele, ale nie jest to dla niej żadnym usprawiedliwieniem. Nie wiem co jest tego powodem, ale z każdej sytuacji, która wydaje się sytuacją bez wyjścia, wychodzi z niej bez szwanku.
Patrycja - od samego początku książki obdarzyłam ją sporą sympatią. Chociaż momentami gdy już lepiej  ją poznałam wydała mi się troszkę naiwna jak na swój wiek.
Marta, artystka która nie lubi się wywyższać. Chowa się w swojej artystycznej skorupie. Wydawała się sympatyczną osobą, niestety w pewnym momencie jej karta odwróciła się na tą gorszą stronę. W książce pojawił się wątek dotyczący rzekomo jej choroby psychicznej odziedziczonej po matce. Jej postać wprowadziła sporo zamieszania  w całej tej historii, czytając troszkę w tym wszystkim się pogubiłam.
W "Czarodziejce" pojawiają się również bohaterzy płci męskiej. Na szczególną uwagę w tej kwestii zasługuje Dawid. Jest to postać bardzo skomplikowana i tajemnicza zarazem. Skrywa w sobie wydarzenia, które miały miejsce w przeszłości.

Podsumowując, zakończenie mnie nie urzekło. Może cała historia jest wciągająca, pomysł autorka miała dobry, ale z finałem chyba troszkę jej nie wyszło. Został skonstruowany moim zdaniem zbyt chaotycznie, nie ma w nim konkretnego punktu zaczepienia.
Nie wiem jak ocenić całość tej książki. Zapowiadało się dobrze, czytało mi się ją w miarę szybko...Potem niestety coś się rozsypało i  trwało to do samego jej końca..
Mimo niezbyt optymistycznej recenzji "Czarodziejki" nie zraziła mnie ona. Każdej osobie, która pisze, może przytrafić się mały wypadek przy pracy. Nie jest to powodem, aby nie sięgnąć już więcej po książki autorstwa Pani Wardy.

MOJA OCENA 6/10

WSPOMINAMY...

1 Listopada - czas zadumy i refleksji. Wspominany bliskie naszemu sercu osoby, które od nas odeszły. Odwiedzamy cmentarze, zapalamy znicze. W minionych dwunastu miesiącach  pożegnaliśmy również wiele sławnych osób ze świata kultury, sportu...Chciałabym za pomocą tego wpisu przedstawić osoby, których już niestety nie ma wśród nas, a  kochały pisać i tworzyć dla  miłośników książek i literatury...

zdj: internet

Doris Lessing ( zmarła 17 listopada 2013 roku ) - Laureatka Literackiej Nagrody Nobla ( 2007 ). Autorka powieści psychologicznych, których bohaterkami były kobiety, m.in. "Lato przez Zmierzchem" i "Dobra terrorystka". 

zdj: internet

Gabriel Garcia Marquez ( zmarł 17 kwietnia 2014 roku ) - Kolumbijski pisarz, autor " Stu lat samotności ". Jeden z najwybitniejszych twórców tzw. realizmu magicznego. W 1982 roku został Laureatem Literackiej Nagrody Nobla. 

zdj: internet 

Tadeusz Różewicz ( zmarł 24 kwietnia 2014 ) - Poeta, dramaturg, prozaik i eseista. Autor wielu opowiadań. Najsłynniejszym chyba jego dziełem jest dramat pt. "Kartoteka". Zdobywca wielu nagród oraz wyróżnień w dziedzinie literatury. 

zdj: internet

Farley Mowat ( zmarł 6 maja 2014 roku ) - Kanadyjski pisarz. Najbardziej znane jego książki oparte są na wspomnieniach z dzieciństwa, służby wojskowej i prac opisujących przyrodę północnej Kanady. Jego książki zostały przetłumaczone na 52 języki i sprzedały się w 14-milionowym nakładzie.

zdj: internet

Graham Joyce ( zmarł 9 września 2014 roku ) - Autor książek fantasy takich jak "Indygo" czy "Requiem". Laureat wielu nagród.